Հասարակագիտական նախագիծ

Նախնադարյան մարդիկ և նրանց աշխատանքը
Խորհդատու ` Աշոտ Տիգրանյան
Թարգմանությունը` Գայանե Օհանյան
Աղբյուրը` այստեղ

Նախնադարյան մարդը ժամանակի ընթացքում հանդիպեց իր համար այնպիսի մի սարսափելի բանի, որը կոչվում էր սով: Նա ժամանակի ընդացքում սկսեց սովորել կենդանիներից և տարվա ընթացքում պաշարներ հավաքել սև օրվա համար: Այն պահից, երբ նախնադարյան մարդը դարձավ տնտեսող և նրա մոտ առաջացավ հասարակ մտքեր, նա սկսեց ունենալ  դժվարություններ, կորուստներ և դժբախտություններ: Նա ստիպված էր պայքարել սննդի համար ամբողջ կենդանական աշխարհի հետ: Դժվար մենամարտը դրդում է մարդուն հավասարվել կենդանու մակարդակին, քանի որ աղքատությունը նրա գերիշխող վիճակն է, իսկ հարստությունը բնության պարգև չի, այն տրվում է դժվարությամբ, խելքի և կազմակերպվածությամբ շնորիվ: Նախնադարյան մարդը սկսեց հասկանալ միասնականության կարևորությունը: Միասնական դառնալով նրանք սկսեցին կիսել աշխատանքը, որի ընթացքում նրանք խնայում էին իրենց ժամանակը: Նախնադարյան մարդը չէր սիրում կատարել ծանր աշխատանք և եթե նրան լուրջ վտանգ չէր սպառնում, նա չէր շտապում, միայն ժամանակի ընթացքում պայքարելով ապրելու և գոյատևելու համար, կյանքը նրան սովորեցրեց սիրել աշխատանքը: Աշխատանքն է, որ մարդուն և կենդանիներին տարբերում է միմյանցից:
Աշխատանքը բաժանվում էր հետևյալ կերպ: Կանանց աշխատանքը երեխաներին պահելն էր, քանի որ կանայք ավելի շատ էին սիրում զբազվել երեխաներով քան տղամարդիկ: Իսկ տղամարդիկ դարձան որսորդներ և զինվորներ, երբեմն տղամարդիկ եսասիրաբար ընտրում էին ամենահաճելի աշխատանքը, թողնելով կանանց առօրյա աշխատանքի դժվարությունների մեջ:
Հիվանդները և տարեցները զբավում էին աշխատանքային գործիքներ և զենքեր պատրաստելով:


Первобытные и их труд 

Первобытные промыслы постепенно возникли как гарантия от ужасов голода. Уже в глубокой древности человек стал учиться у животных, в урожайный год запасавших пищу на черный день.
До того, как древний человек стал бережливым и у него появились примитивные промыслы, обычной участью племени были лишения и страдания. В древности человек был вынужден бороться за пищу со всем животным миром. Тяготы борьбы неизменно выталкивают человека на уровень животного; бедность является его естественным и преобладающим состоянием. Богатство — не природный дар; оно дается трудом, знаниями и организованностью.
Первобытный человек быстро осознал преимущества объединения. Объединение вело к организации, а первым следствием организации стало разделение труда, что сразу же привело к экономии времени и материалов. Это разделение труда являлось следствием вынужденной адаптации — пути наименьшего сопротивления. Первобытные дикари никогда не работали с радостью и желанием. Для них подчинение диктовалось необходимостью.
Первобытный человек не любил тяжелого труда, и если ему не грозила серьезная опасность, он не торопился. Временной фактор труда — представление о совершении определенной работы за определенный промежуток времени — является целиком современным понятием. Древние люди никогда не спешили. Только двойное воздействие напряженной борьбы за существование и постоянно растущего уровня жизни приучило пассивные от природы древние расы к трудолюбию.

1. Специализация по половому признаку. Занятия женщины определялись присутствием ребенка; женщины по своей природе больше любят детей, чем мужчины. Так женщины начали выполнять рутинную работу, а мужчины стали охотниками и воинами с четко разграниченными периодами труда и отдыха.
На протяжении всех веков существовали табу, удерживавшие женщину в строго определенных рамках. Мужчина предельно эгоистично выбирал себе самую приятную работу, оставляя женщине тяжкий повседневный труд. Если мужчина всегда стыдился женского труда, то женщина с готовностью выполняла мужскую работу. Однако, как ни странно, и мужчины, и женщины сообща трудились над созданием и обустройством своего дома.
2. Изменения вследствие возраста и болезней. Эти различия обусловили еще один вид разделения труда. Уже в глубокой древности старикам и калекам приходилось заниматься изготовлением орудий труда и оружия. Позднее их стали направлять на строительство оросительных сооружений.